Eskiden ne çok direndim ne çok tartıştım. Ama hayat beni hiç dinlemedi. Çünkü hayatın bir kuralı var:
Ben ne dersem diyeyim, o yine de bildiğini okuyor.
Hayatla tartışılmıyacağını geç te olsa anladım.
Kazanan hep o oluyor nasılsa. Ben de o zaman peki hakkımı kullanıyorum.
Ama yanlış anlaşılmasın. Öyle pes eden bir peki değil benim ki.
Derin, kabullenen, biraz da gülümseyen bir peki.
Çünkü bazen insan savaşmaktan değil, savaşmaya çalışmaktan yoruluyor. En sonunda da susarak öğreniyor.
Hayat hep sevdiğimiz yerden gelse, ne güzel olurdu değil mi?
İstediğimiz şarkıyı çalsa, biz de ritmine kapılıp dans etsek. Ama olmuyor işte. Bazen hiç sevmediğimiz bir şarkıyı çalıveriyor. Biz kalıyoruz ortada. Ya kulaklarımızı tıkayacağız. Ya da bağıra çağıra eşlik edeceğiz.
Çünkü hayatın müziğini susturamayız ki. Ama ona uyumlanmayı öğrenebiliriz.
Sevdiğimiz yerden geleni sevmek kolaydır. Çünkü bunu herkes yapar.
Ustalık, beklemediğimiz taraftan gelene peki diyebilmekte. Yoksa baharı herkes sever. Asıl mesele, kışta çiçek açabilmekte.
Dökülmemek, donmamak, direnebilmekte. Yani hayat bizi hiç sevmediğimiz yerden yakaladığında bile, sevebilme cesaretini gösterebilmekte.
Her şeyin gönlümüze göre olması zor. Ama biz gönlümüzü, her şeye göre büyütebiliriz. Sevdiğimiz yerden gelirse şanslıyız. Gelmezse, geldiği yerden sevgiyle kucaklamayı deneyeceğiz.Teslimiyeti yenilgi sanıyorsanız yanılıyorsunuz. Bilakis en büyük zaferdir. Bazen hayata kafa tutmak değil, peki diyerek gülümsemek en büyük meydan okumadır. Asıl güç, yumruğumuzu sıkmakta değil kollarımızı açıp, geleni olduğu gibi kabul etmekte. O cümlenin içine cesaretle kendi kelimemizi katabilmekte.
Bazen bir virgül, bazen bir ünlem, bazen de suskun bir noktayla. İşin ilginç yanı hayata peki dedikçe, bir gün o da bize dönüp tamam sen kazandın da diyebilir. Hayat bize ne yazarsa yazsın kendi cümlenizi yazabilecek kadar cesur musunuz? Yoksa ömrünüz hep hayatın yazdığı cümlenin sonuna peki koymakla mı geçecek?