Korktuğu için mi, yoksa çıkarına daha uygun olduğu için mi?
Belki de iki yüzlülük, hayatta kalmanın bir stratejisidir.
Ama hangi hayatta kalış, insanlığını kaybetmeye değer?
Toplum, “doğruyu söyle” der ama gerçekte “beni rahatsız etme” ister.
Bu yüzden herkes gerçeği eğip büker, süsler, maske takar.
Ve zamanla, maske yüzüne yapışır.
Belki de hepimiz birer tiyatro oyuncusuyuz.
Rolümüz: “iyi insan”.
Dekorumuz: sosyal medya profilleri.
Repliklerimiz: özenle yazılmış, samimiymiş gibi duran kelimeler.
Ama perde kapandığında, herkes yalnız kalır.
Ve o yalnızlıkta, kendi yalanının yankısını duyar.
İki yüzlülük bir hastalık değil bir alışkanlık.
Bir noktadan sonra kendimizi bile kandırmaya başlıyoruz.
Ve en trajik olanı:
Kendi maskemizi yüzümüz sanıyoruz.
“İki yüzlü insan, aslında yüzü olmayan insandır.”